Uit de voorgaande lessen bleek dat onze persoonlijkheid een en al zelfvervreemding is. Rond het vijfde levensjaar zijn de natuurlijke instincten, het spontane karakter, het svadharma of de eigenheid van een kind gebroken. De belangrijkste verantwoordelijke is de vrees dat het kind zich niet zal inpassen in de sociale norm of "de realiteit van het leven" met haar neurotisch verlangen alles uniform, netjes en keurig te maken.

Onze eigenheid zit opgesloten in een harde bolster van conditionering, onder meer een verdedigingsstructuur die aan onze zelfvervreemding en, als de kater komt, aan onze innerlijke leegte of eenzaamheid een schijngestalte moet geven ten overstaan van een genormeerde omgeving. De mens met zijn eigenheid, zijn natuurlijkheid, zijn openhartigheid, zijn gevoel en... zijn liefde, is dood! Zijn bolster is een ego zo groot als de Mount Everest, dat de basis is van alle zorgen, conflicten, angst, depressie enz. en dat de bron is van alle persoonlijke, intermenselijke en maatschappelijke problemen. Reich beweerde zelfs dat onze persoonlijkheid zonder meer een neurose is, dat onze karakterstructuur het gestolde sociologisch proces van een bepaalde periode is en dat individuele genezingen van die neurose geen kans op slagen hebben zonder belangrijke sociale veranderingen. Het superprobleem is dat die neurose bewust tot norm wordt verheven en dat ons onderscheidingsvermogen en ons geweten dermate geconditioneerd zijn dat mensen zoals Freud, Reich, Jung, Capra enz. in dovemansoren praten.

Het establishment, altijd vechtend voor zijn voortbestaan, heeft er geen moeite mee de norm, de neurose en de verloedering en verdwazing van dit ik-tijdperk voor iedereen aanvaardbaar te maken en te houden. Zijn geheim is dat het, Göbels achterna, handig gebruik maakt van onze primaire conditionering, namelijk de obsessie dat we voor onze psychische geborgenheid afhankelijk zijn van buiten onszelf liggende zekerheden en van onze inpassing in de sociale norm.

De conditionerende kracht van het establishment ligt onder meer in de stille kracht van het associëren van psychische zekerheden met materiële zekerheden en het feit dat materiële zekerheden veeleer een gunst van het establishment dan een recht zijn. De wijdverbreide stempelfobie is er een voorbeeld van. Onze materiële afhankelijkheid houdt onze psychische slavernij in stand. Het gevolg ervan is dat we psychisch onszelf niet volstaan en á priori ongelukkig of angstig moeten zijn als we nergens toe behoren, alleen staan of eenzaam zijn. Dat verwoestend gevoel heeft ons dermate in zijn greep dat we hoog op de tenen lopen om ons in te passen in de regels, principes en moraal van een verdwaasde maatschappij en dat we ons existentieel moreel bewustzijn, ons geweten en ons onderscheidingsvermogen compleet verdringen. Van de kracht van die verwoestende conditionering gaf Hitler het beste voorbeeld.

Onze primaire conditionering wordt aldus ons leven lang gehard en gaat zo diep dat ons eigen gevoel, onze eigenheid, ons svadharma en ons dharma worden gedood. En zo zijn we samen een verdwaasde, dolende kudde, levend bij principes en regels van psychische slavernij.

De kern van het probleem is dat de maatschappelijke norm ons ENIG houvast is en dat we, aldus Carl Rogers, alle vernieuwing als een bedreiging ervaren. Ons grandioos falen wordt dan ook liever verheeld dan er een aanleiding in te zien om het verband te leggen tussen gevolg en oorzaak, tussen de allesomvattende crisis en onze zelfvervreemdende conditionering.